آنچه در پیاده روی اربعین توجه انسان را به خود جلب می کند عشق و ارادتی است که عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) به ارباب خود دارند؛ اینجا از کودک خردسال گرفته تا طفل شیرخوار نیز حضور دارند.
کودکان همگام با پدر و مادر شده اند و شیرخوارها یا در گهواره و یا در آغوش والدین این عشق را تجربه می کنند؛ حتی زنان بارداری به عشق اباعبدالله الحسین(ع) کیلومترها پیاده آمده اند و سلامتی خود را به آقا سپرده اند.
دنیای غریبی است این چه شور و عشقی است که انسان ها را چنان شیفته می کند که از دار و ندار خود می گذرد، سلامتی خود را به خطر می اندازد و پای در راهی می گذارد که یقینا جز عشق به حسین نامی نمی توان بر آن نهاد.
اینجا کرب و بلا است و تا خود اینجا نباشی از درک آن عاجزی؛ خود باید باشی تا ببینی که حتی قلم و تصویر هم از بیان حقایق آن عاجز است و سخنی نیست که بتواند دیده ها را بازگو کند.
کربلا نامی است که با خون و قلب این افراد گره خورده است، زائر اباعبدالله چه عرب، چه عجم، چه ترک و چه بلوچ، زائر اباعبدالله است و به این نام عشق می ورزند و هیچ راهبری تاکنون چنین عاشقانی به خود ندیده است.
عنوان زائر، کربلا و حسین شاید در خود مطالب بیشماری نهفته باشد اما آنچه این حقیقت را بهتر می نمایاند آن است که بدانیم حسین کیست و کربلا کجاست که زائرانش در هیچ مکتب و مسلکی نمونه ندارند.
اگرچه برخی بی خردان و بی بصیرتان در دورانی که باید رهبرشان را یاری می کردند و نکردند و حادثه بس خون باری برای آل الله رقم زدند، اما این مردم آمده اند تا بگویند که تا آخرین قطره خون برای دفاع از حریم اهل بیت(ع) ایستاده ایم.
اینجا لبیک یا حسین ادعا نیست و سن و سال نمی شناسد؛ هدف همه زائرانی که با لبیک گویان و پای پیاده عزم زیارت یار کرده اند یکی است، یاری؛ یاری آن امام غائبی که روزی می آید و از قاتلان سیدالشهدا(ع) انتقام خواهد گرفت.
در یک جمله پیاده روی اربعین اوج ایمان است ...
